2010/12/06

2010/12/03

El día de hoy ha sido un claro ejemplo de por qué no sirve de nada hacer planes. Ya ayer una donostiarra que conocimos por otra causalidad (nota: la palabra no tiene ningún error tipográfico) nos habló de un profesor de yoga  muy bueno. Si hasta ahora habíamos practicado Hata Yoga, este señor enseñaba Ashtanga Yoga, pero la novedad y los buenos comentarios nos convencieron para que fuéramos a conocerlo. 
Así que hoy a las ocho de la mañana nos acercábamos a su centro para probar su técnica. Ha sido muy duro. A los diez minutos de sesión ya me olía la sobaquera a sudor puro y duro, y la respiración era más que acelerada. Hemos estado dos horas y media sin parar, literal, sin parar de una postura a otra, y cada cual más difícil de mantener. No solo ha sido la sesión más dura a la que he asistido, sino también la más intensa. Baste decir que al relajar la última posición, la postura sobre la cabeza, he empezado a llorar a moco tendido sin saber por qué ni de dónde provenían las lágrimas. No sé acertar aún si estaba sorprendida por la emoción o emocionada por la sorpresa, o todo junto o todo lo contrario. Diez minutos después seguía llorando sitiendo la misma sorpresa y emoción del primer momento. Algo que no había sentido en mi vida. Ya me habían dicho que hacer yoga aflojaba y relajaba tanto el cuerpo físico como los sentimientos más escondidos, pero hasta ahora no lo había vivido tan claramente.
Tras un día lleno de colores nuevos, volvíamos a casa con el objetivo de descansar y recargar pilas para el día siguiente, y nos hemos encontrado una fiesta hindú casi en el descansillo de nuestra habitación. 
Los de la casa de al lado, han montado un botellón en toda regla en su azotea. Desde la cama sobre la que estoy escribiendo a dicha azotea en linea recta, y calculando a ojo, habrá unos quince metros escasos. Ahora mismo, mientras escribo estas memorias, ¡está botando el colchón! Creo que el corazón me palpita al ritmo del tecno pastillero...
Ningún esquema de pensamiento occidental, que tengamos arraigado en nuestras conexiones neuronales, tiene cabida en este país, que es un mundo y un planeta en sí mismo y por sí mismo.

INDIA IS DIFFERENT, 
INDIA IS INCREDIBLE!!



2 comentarios:

  1. Aupa bikote!!!!! Zuen hitzak irakurri doguz eta flipatzen gabiz, egun hobeak eta txarrago daukazuez, baina printzipioz oso ondo zabizela ikusten da eta horrek pozten gaitu!!
    Gaur Hulk atera dogu eta hor dabil betiko moduan, korrikan eta saltoka ibili da...eta momentu baten, lokatzekin Iker goitik bera zikindu dau,je,je... ondo egon da, barre batzuk bota doguz!
    Beno wapetones, jarraitu zarien modukoak izaten eta disfrutau esperientzataz!!!! Besarkada handi bat eta ea laster berriro idazten dogun! Iker eta Lur.

    ResponderEliminar
  2. ZORIONAK ZURI, ZORIONAK ZURI!!!! Ez pentsau han zauzielako ez garenik Gorkan urtegunaz akordetan. Zorionak Gorka!!! Mosu handi bat Urtzi, jose ta nire partez. Bueno ta zelan hau da idazten dodan lehenengo mezue, Eiderrentzako be beste mosu handi-handi bat. Pozten ga dauenenko gauzak hobetotxuau juetiaz. MUAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA

    ResponderEliminar